بزرگترین وظیفه‌ی منتظران امام زمان این
است که از لحاظ معنوی و اخلاقی و عملی و پیوندهای دینی و اعتقادی و عاطفی
با مؤمنین و همچنین برای پنجه درافکندن با زورگویان، خود را آماده کنند.
کسانی که در دوران دفاع مقدس، سر از پا نشناخته در صفوف دفاع مقدس شرکت
میکردند، منتظران حقیقی بودند. کسی که وقتی کشور اسلامی مورد تهدید دشمن
است، آماده‌ی دفاع از ارزشها و میهن اسلامی و پرچم برافراشته‌ی اسلام است،
میتواند ادعا کند که اگر امام زمان بیاید، پشت سر آن حضرت در میدانهای خطر
قدم خواهد گذاشت. اما کسانی که در مقابل خطر، انحراف و چرب و شیرین دنیا
خود را میبازند و زانوانشان سست میشود؛ کسانی که برای مطامع شخصی خود حاضر
نیستند حرکتی که مطامع آنها را به خطر میاندازد، انجام دهند؛ اینها چطور
میتوانند منتظر امام زمان به حساب آیند؟ کسی که در انتظار آن مصلح بزرگ
است، باید در خود زمینه‌های صلاح را آماده سازد و کاری کند که بتواند برای
تحقق صلاح بایستد.
آینده، آینده‌ی روشنی است؛ افق، افق خوبی است، منتها این به معنای این نیست که ما یک بالش نرمی زیر سر خودمان بگذاریم و دل به خواب بدهیم، نه، باید کار کرد، باید تلاش کرد.
بیانات در دیدار نیروهای مسلح منطقه‌ی شمال کشور و خانواده‌های آنان ۱۳۹۱/۰۶/۲۸
انتظار به معنای این است که ما باید خود را برای سربازی امام زمان آماده کنیم ... سربازی منجی بزرگی که میخواهد با تمام مراکز قدرت و فساد بین‌المللی مبارزه کند، احتیاج به خودسازی و آگاهی و روشن‌بینی دارد... ما نباید فکر کنیم که چون امام زمان خواهد آمد و دنیا را پر از عدل و داد خواهد کرد، امروز وظیفه‌ای نداریم؛ نه، بعکس، ما امروز وظیفه داریم در آن جهت حرکت کنیم تا برای ظهور آن بزرگوار آماده شویم. سربازىِ امام زمان، کار آسانی نیست.
