هواهای نفسانی و هوسها و مشتهیات و خواستهای نفس، همان مسیری است که انسان را به گناه می‌رساند.
این‌طور نیست که
مشتهیات نفسانی با گناه ملازم و از یکدیگر اجتناب‌ناپذیر باشند؛ نه، بعضی
از مشتهیات نفسانی هم حلال است. اما این‌که انسان دهنه‌ی نفس را بردارد،
نفس خود را بی‌مهار و بی‌دهنه رها کند و اسیر مشتهیات آن شود، همان چیزی
است که امیرالمؤمنین (علیه‌الصّلاةوالسّلام) در نهج‌البلاغه فرمودند: «حمل
علیها اهلها»؛ او را روی اسب سرکشی انداخته‌اند که دهنه‌ی آن دست این
شخص نیست و اسب سرکش هم او را می‌برد به پرتگاه پرتاب می‌کند. هوای نفسانی
انسان را به سمت گناهان می‌کِشد.( برگرفته شده از بیانات رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۳/۰۸/۰۶)
